Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)
De praalwagens staan na de korte opleving van ‘Wein, Weib und Gesang’ weer weg te kwijnen bij diverse boerenschuren, kielen hangen te drogen aan de waslijnen en de onderscheidingen voor jaren trouwe dienst liggen weer in de diverse nachtkastjes. Het is mooi geweest. Op naar het volgende moment van het vieren van de teugels.
Zelfs carnaval heeft mijn stemming niet echt kunnen verbeteren. Het is toch behelpen met de feestvreugde als niet zo gek ver hier vandaan de ellende om zich heen slaat. Daar kan zelfs de zichtbare component van de groep Snollebollekes niks aan veranderen, hoe hij ook zijn best doet om te bewijzen dat hij niet degene is die staat te zingen. Ik heb oprecht geprobeerd de juiste snaar te laten raken, maar uitzitten kon ik het allemaal niet. Je zou kunnen zeggen dat ik last heb van een overdosis ‘Weltschmerz’. Mijn hoop is nu gevestigd op het mooie weer van de lente. Misschien dat de zon in staat is de mineurtonen weg te branden.
In mijn woonplaats Oisterwijk spelen ook geen onderwerpen die mij vrolijk weten te stemmen. De functie van gemeentesecretaris is vacant vanwege onverenigbare inzichten over de manier waarop deze functie zou moeten worden ingevuld. Ook sleept er een kwestie over huizen die één partij niet mag bouwen, omdat het gemeentebestuur kennelijk liever heeft dat een andere private partij ermee binnen kan lopen. Leden van de gemeenteraad geven publiekelijk lucht aan hun verbazing, maar zonder stevig met de vuist op tafel te slaan. Het is allemaal meer van hetzelfde en ik word er een beetje bedrukt van.
Nog niet eens zo gek lang geleden hadden lokale partijen de mond vol van een gemeenteraad die wel zou bepalen in welke richting het beleid zich diende te ontwikkelen. Het is tot nu toe niet echt uit de verf gekomen, maar het kan ook zijn dat ik het moment heb gemist, omdat ik net naar boven was om een tweede trui te zoeken. Zorgen maak ik mij niet. Als we later naar de stembus mogen om een nieuwe gemeenteraad te kiezen, komt het streven naar invloed op het beleid vast weer voor korte tijd bovendrijven. Er loopt ergens nog wel iemand duimen te draaien, die voor geld en goede woorden het proces van de formatie op gemeentelijk niveau wil begeleiden. Garantie tot de deur en geen meter verder. Hopelijk weet ik dan nog hoe ik op een geloofwaardige kan doen alsof ik allemaal nog geloof. Vertrouwen in de politiek moet af en toe worden gevoed met besluiten die normale mensen kunnen ‘nachvollziehen’.
Natuurlijk kan het altijd erger. In Arnhem zitten de inwoners opgescheept met een burgemeester die de vrijheid van meningsuiting wel heel erg hoog in het vaandel heeft. Zo hoog dat hij er nog liever de mentale gezondheid van zijn raadsleden voor opoffert. Gelaten kijkt hij toe hoe deze gekwetst en huilend afdruipen. Hij kan het ook niet helpen dat iemand een verwerpelijke opvatting mag ventileren. Op zulke momenten ben ik toch weer blij in Oisterwijk te wonen. In de politieke arena van mijn woonplaats ga je bij het overtreden van de fatsoensregels zonder pardon in de hoek. Het is prima dat ergens een luchtje aan kleeft en dat standpunten worden bepaald door de tekens van de dierenriem, maar we gaan elkaar niet verbaal slopen.
Roland Smulders
