Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)
Het valt niet mee om steeds maar weer met een column over mijn woonplaats Oisterwijk en de bijbehorende gebieden te komen. Om te wonen is de gemeente prachtig, maar er gebeurt minder dan in de Randstad. Als er al sprake is van actie, dan hebben we het over de eindeloze stroom auto’s die Oisterwijk gebruiken als een sluiproute om de drukte op de snelweg te vermijden. De voor de veiligheid aangelegde rotondes zijn inmiddels veranderd in levensgevaarlijke punten, waar regelmatig aangereden fietsers door de lucht vliegen. Waarschijnlijk ligt het aan de leeftijd, maar ik verlang regelmatig terug naar de rust van met verkeerslichten geregelde kruispunten. Alle voor veel geld aangeschafte verkeerssnufjes mogen wat mij betreft afgeschreven worden als de vruchten van voortgeschreden inzicht.
Heb ik de illusie dat naar mij zal worden geluisterd? Nee, dat heb ik niet. Het is waarschijnlijker dat ik binnenkort moet lezen dat de gemeente eindelijk werk gaat maken van de verkeersveiligheid door de fietspaden bij de rotondes een ander kleurtje te geven. Blauw misschien, of pimpelpaars. In elk geval een kleur die automobilisten en fietsers doet besluiten zich in voor de verandering een keer wel aan de verkeersregels te houden. Helpen zal het niet, maar dat kan ik de gemeente moeilijk kwalijk nemen.
Af en toe zie ik bij zo’n rotonde personen zitten in meegebrachte klapstoelen. Tot voor kort dacht ik dat het onderzoekers betrof, die bezig waren in opdracht van de gemeente het aantal passerende verkeersdeelnemers te tellen. Meten is weten. Tenslotte moet er wel een deugdelijke grondslag zijn voor het vernietigen van al dat geïnvesteerde kapitaal. Inmiddels ben ik er echter niet meer zo zeker van. Het kunnen ook gewoon ramptoeristen zijn, die bij wijze van dagje uit komen genieten van de afgeschoten fietsers. Ze hebben brood bij zich en een thermoskan koffie. ‘Die was mooi’, zeggen ze tegen elkaar als er weer eentje voorbijkomt. ‘Op andere plekken in Nederland is het toch een beetje behelpen. Hier in Oisterwijk doen ze nog wat om het toerisme te bevorderen. Alleen jammer dat ze hier geen foodtruck hebben staan.’
Volgende keer moet ik eigenlijk even stoppen om aan de toeristen in hun klapstoelen uit te leggen dat die rotondes en chicanes niet zijn aangelegd ter vermaak van toeristen, maar voor de bescherming van onschuldige inwoners. Ze zullen mij waarschijnlijk van repliek dienen door erop te wijzen dat we er geen been in zien weerloze mensen op pad te sturen met een ‘Piet Plezier’. Een argument dat ik dan weer moet weerleggen. Dat we ook van die opgevoerde skelters verhuren om argeloze dagjesmensen de schrik van hun leven mee te bezorgen, is puur toeval.
Ze kunnen het complotdenken ook te ver drijven, zal ik dan proberen uit te leggen. Tussen de dakbalken op de bovenste verdieping van het gemeentekantoor bevindt zich heus niet de thuisbasis van een sinistere denktank die de taak heeft Oisterwijk spannender te maken dan de Efteling. Het lijkt alleen maar zo. Als er al sprake is van spannende situaties, dan worden die veroorzaakt door de talloze gravers die voortdurend bezig zijn de zaak open en dicht te gooien zonder oog voor de aanwezige gasleidingen. Oisterwijk wordt er niet mooier door, maar dat lossen we wel weer op, als er toch moet worden gesleuteld aan de verkeersveiligheid. Uiteindelijk komt alles weer goed en daar kan ik dan weer een column over schrijven.
Roland Smulders
