Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)
Er zijn van die dagen dat ik gewoon blij ben in een dorp zoals Oisterwijk te wonen. Je kunt het leven daar gezapig noemen, maar ik elk geval gaat het zonder al te veel brokken over de bühne. Wat meer is dan ik kan zeggen van de rest van Nederland. Laatst kreeg ik op één en dezelfde dag maar liefst drie rechtsstatelijke schokken te verwerken, die mijn laatste vertrouwen in de toekomst deden verdwijnen als sneeuw voor de zon. Volledige vrijspraak voor twee voormalige Haagse ombudswethouders die bij gebrek aan spelregels natuurlijk moeilijk konden valsspelen; obligatiehouders van een door het kabinet ‘geredde’ bank die kennelijk toch aanspraak kunnen maken op een kleine miljard euro schadevergoeding; het boegbeeld van de Nederlandse strafadvocatuur achter de tralies, omdat er volgens de mevrouw van het Openbaar Ministerie feiten zijn die uitgelegd zouden kunnen worden als buiten het boekje gaan.
Als iemand van het Openbaar Ministerie tegenwoordig met veel bombarie komt vertellen dat er stevig doorgepakt gaat worden, dan houd ik mijn hart vast. Rechters worden er weliswaar voor betaald om de grenzen van wat bij het vervolgen wel en niet mag te bewaken, maar dan moet het kwartje op een bepaald moment wel vallen. Ze kunnen niet aan de gang blijven met uitleggen dat er meer nodig is dan wat vage vermoedens om het verwoesten van een bloeiende praktijk te rechtvaardigen. Heeft het Openbaar Ministerie al gebeld met de minister van Financiën om deze alvast voor te bereiden op de miljoenen die gelapt moeten worden? Misschien zou het verstandig zijn daarmee dan niet lang meer te wachten.
Er zijn inmiddels zoveel gedupeerden die wat van de overheid te vorderen hebben, dat het de moeite loont er een massaclaim van te maken. Vroegere Haagse wethouders, bestolen obligatiehouders, een strafrechtadvocaat van niet langer onbesproken gedrag. Het begint al lekker op te lopen, voor zover ik dat kan inschatten. En dan zijn er nog wel wat slachtoffers van de overheid die waarschijnlijk binnenkort ook komen informeren of hun vordering ook mee mag liften. Ik noem alleen maar een tot de bedelstaf gebrachte ex van een prinses en een bemiddelaar in de handel van mondkapjes die publiekelijk bij het oud vuil belandde. Voor al die wandaden moeten er toch ook wel de nodige miljoentjes in het vat zitten.
In mijn woonplaats Oisterwijk is het niet nodig de hele tijd aan schadeherstel te doen. Daar blijkt het gemeentebestuur tot mijn verrassing zelfs daadwerkelijk druk bezig te zijn met het redden van het openluchtzwembad. Niks verwoesting. Volle kracht op weg naar het neusje van de zalm. Of het lukt, moeten we afwachten, maar er wordt tenminste aan de vooruitgang gewerkt. Ben ik bereid voor die boost van vertrouwen een stel mooie veren uit te delen? Nou, ik dacht het wel. Nu maar hopen dat bij het Openbaar Ministerie niemand bedenkingen krijgt over de vlotte, efficiënte manier van besturen in Oisterwijk. Zo in de trant van: als iedereen het zo roerend met elkaar eens is, dan moet er geholpen zijn. Nee, beste dames en heren van het Openbaar Ministerie. In Oisterwijk laten wij alleen soms ook dingen niet in de soep lopen. Het is iets om mee te nemen als bij de bewakers van recht en orde de verleiding tot verwoesting weer eens de kop opsteekt.
Roland Smulders
