Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).

De laatste tijd betrap ik mijzelf erop dat ik vol mee aan het doen ben met de vaart der volkeren. Ging ik vroeger als vanzelfsprekend fysiek naar de winkel, tegenwoordig ga ik eerst even na of er een modern alternatief voor bestaat. Zelf lopen kan ik immers altijd nog. Je zou ook kunnen zeggen dat ik op de schaal van luiheid behoorlijk naar rechts aan het opschuiven ben.

Meestal verloopt de transactie probleemloos. Deze keer heeft het door mij bestelde pakketje de weg naar mijn voordeur niet gevonden. Een bevredigende verklaring is er niet. Het kan zijn dat de bezorger lucht heeft gekregen van het risico dat hij in mijn woonplaats Oisterwijk getroffen zou kunnen worden door de scherven van ontploffende bierflessen. Een kwestie van wat te veel enthousiasme tijdens het productieproces. Alsof de gevaarzetting door gravende glasvezelridders en opgewarmde jeu de boules ballen nog niet erg genoeg is. Naar mijn bretels kan ik fluiten. Dat ik mijn broek zelf maar op zijn plek houdt, zal de bezorger gedacht hebben.

De oude bretels gaven de geest toen ik mijzelf in een kleine, te volle toiletruimte met de rug langs de muur richting de deur moest schuiven. Ik bleef haken en ineens vlogen stukken bretelklem door de lucht en hoorde ik iemand roepen. Daarna was het een kwestie van met een niks-aan-de-hand-gezicht een veilig heenkomen te zoeken en via Internet nieuwe bretels te bestellen. Bretels die dus niet kwamen, want een ongeluk komt zelden alleen.

Bezorgers schijnen de gewoonte te hebben tijdens hun ronde alvast door te geven dat ze een deel van de pakjes hebben afgeleverd. Het scheelt tijd en ze krijgen die pakjes in elk geval betaald. Erg is het niet, zolang ze de afgemelde pakketten maar wel nog even bezorgen. Anders moet de gedupeerde klant zich zien te verdedigen tegen de bewering dat hij de bestelling toch netjes heeft ontvangen. Iets wat niet gemakkelijk is met de klantenservice van PostNL aan de andere kant.

Het begint er al mee dat PostNL een eigenaardige opvatting heeft van hoe problemen moeten worden opgelost. Heb ik het als afgeleverd aangemerkte pakket niet ontvangen? Dat is vervelend. In dat geval moet ik maar eens gaan informeren bij de buren. Veel succes verder. Deze keer ontvang ik geen vragenlijst om mijn tevredenheid te meten. Waarschijnlijk omdat PostNL het antwoord wel kan raden. In een professionele organisatie wordt niet graag naar de bekende weg gevraagd.

Om stoom af te blazen begin ik digitaal op alle deuren te bonken die zich daarvoor lenen. Er zal toch wel iemand in dat bastion zijn die zich interesseert voor het feit dat een bezorger zijn taak op een geheel eigen wijze pleegt in te vullen. Dat is niet zo, blijkt uiteindelijk. PostNL durft niet de hand in het vuur te steken als het erom gaat te beloven dat mijn pakket alsnog zal worden bezorgd. Daar blijft het bij. Even informeren bij de bezorger is een brug te ver. Tenslotte zegt de leverancier maar toe de bretels opnieuw te sturen. Het is goedkoper dan vruchteloos tegen een dikke muur te blijven beuken.

De app van PostNL waarschuwt inmiddels voor het gevaar dat bezorgingen soms wat langer dan gebruikelijk op zich kunnen laten wachten. Als redenen komen het uitbetaalde vakantiegeld en de harde wind op tafel. Ik neem aan dat bij de volgende update ook bezorgers met een bijzondere taakopvatting worden aangestipt.

Roland Smulders