Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).

Het gemeentebestuur van mijn woonplaats heeft zich van de meest bereidwillige kant laten zien. Dat is ook wel een keer lekker om te vermelden. Niet meteen moeilijk doen als een inwoner van dorpskern Haaren komt vragen of hij de familie bij de eigen woning mag begraven – nadat die familie het tijdelijke heeft gezegd uiteraard, anders zou het zeker niet mogen – maar gewoon even de nodige regelingen aanpassen om aan het verzoek te voldoen. Niet direct naar de obstakels, maar eerst even de mogelijkheden bekijken. Je zou bijna wensen dat de gemeente in alle gevallen een dergelijke graad van meedenken liet zien.

Natuurbegraafplaatsen zijn al langer in trek, maar hebben ook hun beperkingen. Je bent gebonden aan allerlei regels en je mag zeker niet uitpakken om er een gezellige plek van te maken. Geen lampen, kaarsen, banken, pergola’s of door de overledenen zo gewaardeerde tuinkabouters. In je eigen tuin zit je niet met dat soort bureaucratische rompslomp. Na het overlijden doorleven zoals je dat altijd hebt gedaan, altijd iemand bij de hand om de boel een keer aan te harken en niet het risico lopen dat een wildvreemde je rustplaats als uitlaatstrook gebruikt. Je hebt niet veel fantasie nodig om te voordelen op te sommen.

Wat ik mij wel afvraag, is waarom je als gemeente zou willen meewerken aan het creëren van particuliere begraafplaatsen. Er is toch een beetje sprake van het eerste schaap dat over de dam sluipt. Probeer maar in volgende gevallen maar eens een goed argument te vinden, als de aanvrager wil weten waarom de gemeente in dat andere geval wel wilde meewerken. Ik waarschuw nu alvast dat de aanvrager ook maar meteen enkele mogelijke antwoorden op tafel zal leggen. Zo zijn aanvragers namelijk als ze hun zin niet krijgen. Zeker in een kleine gemeenschap waar iedereen elkaar kent. Dan kun je als gemeente maar beter niet met twee maten gaan meten in de hoop dat het niet opvalt.

Overleden familieleden dicht bij huis begraven lijkt op het eerste gezicht een mooie oplossing, maar alleen als je niet van plan bent het perceel nog eens in de verkoop te zetten. Kopers zijn doorgaans niet gecharmeerd van opa’s die naar boven komen tijdens het winterklaar maken van de tuin, of het uitgraven van de fundering voor een uitbouw. Voor de zekerheid toch maar goed informeren tijdens de bezichtiging, zou ik zeggen. Anders moet er straks jarenlang gesteggeld worden over de vraag of opa nu wel of niet mag worden aangemerkt als een verborgen gebrek. Rechters zitten niet op dat soort kwesties te wachten. Ze hebben het al druk genoeg.

Hopelijk heeft de gemeente wel uitdrukkelijk bedongen dat er geen personen mogen worden begraven die niet tot de naaste familiekring behoren. Je moet ergens een grens trekken, anders gaan straks overal plattelanders niet alleen met mestrechten, maar ook met begraafplaatsen leuren. Beter gesitueerd voor de beter gesitueerden. Kamperen bij de boer tot in alle eeuwigheid. Ik voorzie gelikte websites van schimmige stichtingen, glanzende brochures en wervende programma’s bij RTL4 op zondagmiddag. Wie wil er nu niet op die manier de opstanding afwachten. Misschien mag je voor een klein extra bedrag ook eens per jaar een barbecue organiseren bij opa thuis. Het kost een paar centen, maar dan mag je ook rekenen op een sterrenbehandeling.

Roland Smulders