Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).

In mijn woonplaats Oisterwijk hebben bij de recente verkiezingen meer mensen op de VVD gestemd dan op de PVV. Het is een uitzondering in het Brabantse land waar het leven doorgaans goed is. Oisterwijk is het kleine dorpje dat dapper weerstand blijft bieden aan de onderbuik van het volk. In Oisterwijk vindt de meerderheid ook dat er nu wel genoeg instroom is geweest, maar geloven mag nog gewoon en we staan niet plotseling aan de kant van Rusland als het om Oekraïne gaat. Het is een kleine troost, neem ik aan.

De verklaring voor het afwijkende stemgedrag kan natuurlijk ook een andere oorzaak hebben dan een afkeer van heulen met landen die graag bij de buren op bezoek gaan. Ik vrees voor het moment dat een wetenschapper in publicatienood besluit dan maar deze koe bij de horens te pakken. De uitslag maakt duidelijk dat veel Oisterwijkers gewoon te lui waren om het hele stembiljet van een vierkante kilometer uit te vouwen. Ze hadden weliswaar thuis nog geoefend, maar dat biljet zag er toch handzamer uit dan het tafellaken wat ze mee naar het stemhokje kregen. De VVD was de eerste partij die ze tegenkwamen en de standpunten leken wel een beetje op die van Geert Wilders. Vandaar. Geen principes, maar gewoon luiheid. Zo ken ik ons weer.

Zelf vond ik het deze keer moeilijk een keuze te maken. Andere partijen dan VVD en PVV deden niet echt hun best mij met goede argumenten te overtuigen. Tijdens de stortvloed aan debatten werden wat loze kreten door elkaar heen geroepen en na afloop gingen de deelnemers gezellig met elkaar op de foto. Het leek allemaal ook zo weinig om het lijf te hebben. Zelfs Esther Ouwehand van de diertjes trok een sprintje om een leuk plekje op de groepsfoto te bemachtigen. Kan ik het in die setting kiezers werkelijk verwijten dat ze dachten wel een gokje te kunnen wagen?

Uiteindelijk heb ik het rode potlood laten landen bij een partij waarvoor ik mij in elk geval niet hoef te schamen. Dat hoop ik tenminste. Zekerheid hebben we tegenwoordig niet meer. Ik houd er rekening mee dat ook door de nodige idealen tegen elkaar worden uitgeruild. Niet van harte, maar omdat het in een compromisland onmogelijk is alle punten binnen te halen en er geen andere mogelijkheid was de PVV op de valreep nog de pas af te snijden. Beter wat water in de wijn, dan niks te drinken. Over niet al te lange tijd mogen we opnieuw naar de stembus, voorspellen de duiders. Dan kunnen we proberen alsnog tot een zinnige uitkomst te komen.

Geert Wilders heeft beloofd dat hij zijn ambities voorlopig in de ijskast zal zetten. Hij wil een premier van alle Nederlanders zijn. Ik geloof niet dat ik voor hem hetzelfde zwak zal hebben als voor Mark Rutte met zijn krakende geheugen. Ondanks al zijn rare sprongen, was hij wel de premier die er telkens in slaagde mij vertederd te laten glimlachen. Wat een gaaf land hadden we toch met hem in het Torentje. De economie draaide als een tierelier, uiteindelijk kregen alle kamperende vluchtelingen ergens een dak en xenofobe uitlatingen werden in de Tweede Kamer zonder pardon afgestraft met de raad normaal te doen. We hebben in Oisterwijk als uitzondering het ergste nog net weten te voorkomen. Het zou leuk zijn als we ook de eerste stap weten te zetten richting die normalere wereld.

Roland Smulders