Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).

De oude lindeboom in het centrum van mijn woonplaats Oisterwijk is dan toch niet gekozen als Europese boom van het jaar. Het was een Poolse beuk die met de eer aan de haal ging. Er moest een land binnenboord gehouden worden. Omdat ze daar een boom hebben met takken die volgens de jury zo schattig alle kanten opgaan.

Hoewel ik de hele competitie vanaf het begin al een rare bedoening heb gevonden, steekt het toch dat de jury zo overduidelijk partijdig was. Oisterwijk is mijn dorp en als we een Oisterwijkse boom kandideren, dan moeten een paar zogenaamde kenners daar niet laatdunkend over gaan doen. Zo van: best aardig, ja. De zevende plaats is ook een mooie prestatie. Niemand wil zich voor gek zetten met een bordje zevende te zijn geworden. Volgende keer gewoon niet meer meedoen, zou ik zeggen. Laat ze maar voelen hoe diep we door de gang van zaken in onze trots zijn geraakt.

Om de Polen te treiteren, kunnen we ons als land ook afscheiden en een eigen Europese competitie beginnen. Als die lui het aandurven hun boom aan te melden, laten we dat ding steeds rond de twaalfde plaats eindigen en we sturen een bordje om dat te bevestigen. Het moet volgens de door ons opgestelde regels het hele jaar prominent naast de beuk staan, anders mogen de Polen het volgende jaar niet meedingen. Een duidelijke foto van het tafereel dient getoond te worden op de nationale televisie.

Er zullen nu mensen zijn die zeggen dat ik het de Polen gewoon niet gun. Waarschijnlijk is dat ook zo. De beuk is qua leeftijd en voorkomen niet meer dan gewoon een boom. De wedstrijd draait om het verhaal achter de bomen en in dat opzicht komen de Polen niet verder dan dat de beuk daar ooit is geplant en in alle rust kon gedijen. Van de Poolse beuk zegt niemand dat Maria er misschien toch een band mee zou kunnen hebben. Vergelijk dat eens met een linde die eeuwenlang met de neus op het centrum van de lokale macht stond en alle ontwikkelingen meekreeg uit de eerste hand. Een linde waarbij lang geleden niet zonder goede reden een kapel zal zijn gebouwd.

Zet zo’n dertien-in-een-dozijn-beuk in Oisterwijk neer en er ging vermoedelijk binnen de kortste keren de kettingzaag in. We dienen een naam hoog te houden en aan één bijzondere boom waarmee we voorzichtig moeten omspringen hebben we genoeg. We kunnen het ons niet veroorloven overal bomen te planten in de hoop dat er een paar uitgroeien tot supersterren. En dan ook nog valsspelen door er maar meteen een hele universiteit aan toe te voegen om de kans op succes zo groot mogelijk te maken. Ik heb er gewoon geen woorden voor.

Aan de wedstrijd deed ook een stokoude olijfboom mee. Van mij had die weer wel mogen winnen. Met een leeftijd die moet worden uitgedrukt in duizenden jaren ben je iets in de bomenwereld. Zelfs op Sardinië moeten in die tijd behoorlijk wat verhalen voorbij zijn gekomen. De eerste menselijke nederzettingen, Feniciërs, Romeinen, knokkende koningen. Verhalen over opkomst en ondergang. En nu ook een verhaaltje over dwaze mensen die zo nodig bijzonder wilden zijn. Van een dergelijke boom verliezen vind ik niet erg.

Roland Smulders