Oysters ut Vijfde hebben hun sportieve plicht gedaan en Wild Rovers op eigen veld hebben verslaan. Daardoor was het voor de Ducks nog mogelijk om via een thuisoverwinning tegen Eindhoven te overleven in de 3e klasse. En laat dat nou gebeurd zijn! Een fijn bericht na een bewogen weekend.

Dat startte met de derby op zaterdag. De Oysters ontvingen de Dukes en zelden was de honger naar een goed resultaat zo groot. Tenslotte zou het de laatste wedstrijd in Oysters 1 zijn van Rik van Balkom. Iedereen was gebrand om voor hem een mooie uitslag te realiseren. De start van de wedstrijd was hoopvol. De Oysters schoten (net als de twee vorige edities) uit de startblokken en via penalty kicks van Ralf Steenbakker werd al snel een 9-0 voorsprong genomen. Toen vervolgens Bram Brauer (met helm) zijn brommer startte was er geen houden aan. De ruststand 19-0 gaf veel vertrouwen. Maar de tactiek van de Dukes bleek gelijk te zijn aan de vorige 2 edities. Spelers die een break kunnen forceren werden op de bank gehouden terwijl menselijke tanks de Oysters bleven afmatten. Ook deze editie slaagde de Dukes erin om de stand om te buigen. Het wordt wel steeds closer. Eindstand 22-26 en een verkiezing tot MotM voor Ralf Steenbakker.

Oysters II

Een dag later mocht Oysters II het opnemen tegen de koploper ESRC Elephants. Geen gemakkelijke opdracht, want die luidde: 4 tries maken en met 3 tries verschil winnen. Daar slaagde de ploeg bijna in. Zelfs een noodgreep, de trainer als wing opstellen had geen succes. Toch kwamen de Oysters erg dichtbij. Wanneer het open spel werd opgezocht hadden de olifanten eigenlijk geen kans. Tegen de snelheid van de backline van de Oysters is weinig te beginnen. Maar als het ging om set-pieces en tactisch spel leken de Eindhovenaren net wat ervarener…wel een beetje raar voor studenten. De uitslag 24-18 in het voordeel van de Oysters bleek niet genoeg om de Olifanten van de bovenste plaats te stoten.

Jeugdrugby bij de Oysters

Een behoorlijk zonnig weekend voor onze jeugd! Dat begon op zaterdagochtend met een fijn TBM toernooi helemaal in Goes. Volgens de begeleiders en enkele (ballen)jongens ging dat staccato. De Mini’s verloren geen wedstrijd. Benieuwd wat die volgend jaar op een groot veld gaan doen. De trainers en begeleiding van de Cubs zijn benieuwd. De samenstelling blijft volgens de berichten onveranderd. Wat Wiljon Brouwers, Toon van Spaandonk, David Karasek, Ward Beerens en Frans van Griensven dit jaar met hun groep gedaan hebben verdiend sowieso een pluim. Niet alleen werd een succesvolle cluster opgezet (met RCC Roosendaal). Alleen dat verdiend al lof want we weten uit het verleden hoe lastig zoiets kan zijn. Het hielp ook dat de trainers van Roosendaal en de spelers die aansloten het hele seizoen hun beste beentje voorzetten. De Cubs zelf mochten met hun laatste wedstrijd tegen Tilburg de derde plaats vasthouden. Dat is knap want het team is gepromoveerd vanuit de Shield competitie en deden eigenlijk telkens mee in de top 3 en wisten op 25 november zelfs van de uiteindelijke winnaar Delft te winnen. Al met al een topseizoen.

De junioren hadden een zware eerste helft van het seizoen. Gestart in de Plate poule kon vaak wel maar soms ook niet aangesloten worden bij dit hoge niveau. Behalve tegen het Gooi want dat was echt te sterk waren alle wedstrijden echt wedstrijden. Geen walk-overs. Toen de laatste wedstrijd tegen Breda op het nippertje met 24-29 verloren ging wisten de junioren dat ze het na de pauze een treetje lager mochten proberen. Dat ging een stuk beter want de eerste 4 wedstrijden werd prima gespeeld en gewonnen. Toen kwam er, mede door de vele blessures toch een beetje de klad in. Het hielp ook niet dat er net twee weken op rij tegen de top 2 gespeeld moest worden op dat moment. De manier waarop de junioren het hele jaar enthousiast zijn doorgegaan en voor elke meter hebben gestreden verdient een groot applaus. De trainersstaf, Edwin Kense, Pim Meeuwis, Axel Nouwen en Niels Raaijmakers hebben ieder een hele grote bijdrage geleverd en het teammanagment Anette Moonen en Saskia de Vocht regelden een heel seizoen alle externe zaken. Ook dit team mag trots zijn op het seizoen!

Toen de Colts afgelopen zaterdag afreisden naar Groningen hadden ze al duizenden kilometers in de benen (banden). Ook gestart in de Plate poule, waar eerlijkheidshalve dit team ook in thuis hoort. Tegen verliezend finalist Plate, de Hilldogs werd het in Oisterwijk bijvoorbeeld 5-15. Maar eenmaal in de Bowl ging het team van coaches Joris van Boekel en Logan Maxwell pas echt van start. Teammanager Roel Kooijmans kreeg hulp van Annerose Buchel van Steenbergen, temeer omdat er dit jaar ook een omvangrijke tour georganiseerd diende te worden. Alles ging op rolletjes totdat er in maart ineens zand in de motor kwam en twee nederlagen, tegen Aachen en Rijmond Warriors werden geleden. Gelukkig werd de laatste wedstrijd orde op zaken gesteld zodat aan de kruisfinales kon worden begonnen. Allereerst werden de Delft Barbarians aan de zegekar gebonden met 43-12 en de finale in Groningen werd zoals u al aan de tendens van dit stukje kon aflezen een mooie 12-21 overwinning. De Colts zijn Bowl Kampioen en dat is dit jaar de beste prestatie van de club!

Na 25 jaar stopt Rik van Balkom

Captain Oysters zwaait af. Na een slepende blessure keerde Rik van Balkom in 2022 terug in de basis van de Oysters. Dat een tik op zijn bovenbeen in de wedstrijd tegen Castricum op 25 november 2023 zijn laatste wedstrijd zou betekenen; daar wilde de Oysters’ captain niet aan. 25 jaar rugby speelde Rik van Balkom. De hele jeugd van de Oysters tot en met het eerste team werd doorlopen. Omdat de Oysters zich in die tijd ophielden in de 2eklasse en Rik zijn capaciteiten inmiddels ook bij de Bondscoach waren opgevallen moest hij een keuze maken. Die keuze werd vooralsnog dichtbij huis, bij The Dukes in Den Bosch die wel op het hoogste niveau in Nederland uitkwamen. Rik kwam in een ervaren team terecht en zelf net 19 jaar oud. Dat jaar speelden de Dukes gelijk om het kampioenschap van Nederland en tot op de dag van vandaag is het een raadsel waarom die wedstrijd verloren werd.

Rik zijn ambitie ging verder. Rik had zijn oog laten vallen op een team uit Schotland, op Boroughmuir RC uit Edinburgh. Een team uit de hoogste Schotse competitie. Daar leefde hij 6 maanden zijn rugbydroom. Grote financiële belangen zorgde ervoor dat hij uiteindelijk niet doorbrak. En een grote ervaring rijker keerde hij terug naar de Oysters. Met dat team wist Rik in de 1e klasse kampioen te worden. Samen met een verzameling Oisterwijks rugbytalent werd in 2019 zelfs een stap gezet naar de Ereklasse en pas daar, op dat niveau zou van Balkom excelleren. Na een afwezigheid van jaren deed ook de Bondscoach weer een beroep op hem. In het jaar 2022-2023 speelde hij zowel in Team Delta als Oranje XV. Rik van Balkom reikte tot 25 internationale Caps voor het Nederlands Team. Niemand die hem dat bij de Oysters nadoet.

Afgelopen zaterdag regisseerde van Balkom zijn eigen afscheid. Hij wilde in de Derby tegen Dukes (tenslotte naast de Oysters een team waar hij lijf en leden voor op het spel zette) minuten maken. Dat werden er 60, en toen hij het veld verliet stonden de Oysters nog met 19-12 voor. De Oysters zijn schatplichtig aan Rik van Balkom die ook nog van 2019-2024 als captain fungeerde. Rik sprak de wens uit zich te willen bekwamen in het trainersvak. Daar wordt met grote belangstelling naar uitgekeken.

Captainsinterview met Robbie van Well

Colts Kampioen Door JvB:

Vraag: Robbie, ze zeggen dat er niets boven Groningen gaat.

Tsja, geografisch gezien is dat natuurlijk lariekoek en ik denk dat we tijdens tenminste 35 tot 40 minuten hebben laten zien dat dit niet alleen maar is gebaseerd op mijn onmiskenbaar uitgebreide geografische kennis. Hoewel we 3 (of waren het er 7 Roel?) uurtjes moesten rijden door de barre omstandigheden die je nu eenmaal tegenkomt als je naar het Hoge Noorden gaat, hebben we als team laten zien dat de Waddenzee nog boven Groningen ligt en Oisterwijk trouwens ook.

Vraag: wat vind je van de voorbereidingen richting deze finale?

Antwoord: het was natuurlijk ideaal dat we niet als volledig team hebben kunnen trainen (skivakantie, school), want anders was er teveel tijd aan ”socialisen” gespendeerd terwijl we natuurlijk wel op de finale moesten voorbereiden.

Vraag: wat was jouw persoonlijke hoogtepunt van deze wedstrijd?

Antwoord: ik zou dat het liefst in een top 3 willen beantwoorden als dat is toegestaan, maar dat doe trouwens toch gewoon of je het nu wil of niet.

Op 3 staat mijn eerste tackle waarin ik mijn tegenstander domineerde, dat is een mooi gevoel om een wedstrijd van deze omvang te starten. Op 2 staat mijn moeder die me aanmoedigde vanaf de zijlijn, maar met stip op 1 staat mijn debuut op de wing. Dat is toch iets waar iedere voorwaartse van droomt om op die manier te mogen gloriëren en zo’n snelle promotie verwacht je gewoonweg niet. Ik ben natuurlijk wel een echte allround klasbak, maar desondanks zo pijlsnel aan het echte rugby mee mogen doen…… Super natuurlijk dat Hugo en Jens me die ruimte ook gaven tijdens de wedstrijd door met hun zwakke enkels uit te vallen op het ku(s)tgras in Groningen. Ook bedankt voor het vertrouwen van de trainers die me die kans hebben geboden. Het was een fantastische ervaring en eigenlijk valt die titel erbij in het niet op persoonlijk vlak gezien. Ik zal me deze dag daarom nog lang herinneren en koesteren.

Vraag: is er nog iets wat je het team wil meegeven?

Antwoord: crosskicks zijn er om naar mij te trappen, dus ja, waarom niet, zeker omdat jullie handtasjes toch zo graag kicken en zo, dus doe dat dan, ik stond er niet voor niks.

Vraag: als laatste: wil je nog iets toevoegen aan de glorieuze aftermovie?

Antwoord: eigenlijk niet en ik denk dat het goed is dat we de beelden hebben, anders zou niemand geloven hoe goed we waren.