Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).
Toen ik vakantie had – voor zover ik me er tenminste naar wilde gedragen – kon ik op mijn gemak bij andere columnisten in de keuken kijken. Wat ik er vooral van opstak, was dat ik niet op een bankje in de Siciliaanse zon zat te keuvelen met lokale senioren. Van mij werd niet verwacht dat ik af en toe overeind kwam om een bijdrage te leveren aan het spelletje dat de Siciliaanse senioren pleegden te spelen om de tijd tot het avondeten door te komen. Ik was nog niet aangekomen op dat punt. Er is nog ruimte voor verbetering. Laat ik mijn situatie zo maar schetsen.
Sicilië lijkt me trouwens een uitstekende keuze voor een columnist die gesteld is op rust en privacy. Mocht er al iemand op het idee van een soort bedevaart komen, dan loopt hij zich te pletter tegen een muur van stilzwijgen. Smoelders? Nee, die naam hebben ze nooit eerder horen uitspreken. Op het eiland bemoeien ze zich sowieso nooit met de zaken van anderen. Het is zo’n gewoonte die er in de loop van de eeuwen diep is ingesleten. Aan toeristen die lastige vragen stellen, hebben de bewoners geen behoefte.
Zelf ben ik ook wel een bankjesmens. Ik heb er eens een column over geschreven, al zou ik hem zo snel niet weten te vinden. Misschien dat ik nog eens een volgende vakantie gebruik om een soort register op te stellen. Vijftig columns vallen uit de losse pols nog wel te beheren, maar nu het er veel meer dan duizend zijn, begint mijn geheugen toch gaten te vertonen. Stel je voor dat ik uiteindelijk toch op een Siciliaans bankje belandt en van mij wordt verwacht met de hand op mijn hart te bezweren dat ik nooit anders dan in lovende bewoordingen over het eiland en de bewoners heb geschreven. Waarschijnlijk is dat zo, maar zeker weten doe ik het niet. Nemen de lokale senioren er genoegen mee, of krijg ik het dringende advies wat dieper in mijn herinneringen te graven? Niks persoonlijks, maar ze zijn gehecht aan hun bankje.
Vermoedelijk neem ik het verhaal over keuvelen met Siciliaanse senioren daarom met een stevige korrel zout. Zodra ze horen dat een nieuwe vriend de gewoonte heeft iedereen zonder aanziens des persoons voor het hoofd te stoten en de machtigen van de aarde daarbij niet te schuwen, zal ongetwijfeld worden gevraagd of die vriend niet op een ander bankje zijn onvermijdelijke lot wil gaan zitten afwachten. Had hij maar eerder moeten bedenken dat hij nog eens onder de Siciliaanse zon op een bankje wilde zitten.
In mijn woonplaats Oisterwijk staan ook bankjes. Soms geef ik toe aan mijn zwakheid en ga ik zitten op een bankje met uitzicht over het Kolkven. Dommelend in de zon volg ik het familieleven van een echtpaar eenden met jongen. Het bankje is groot genoeg voor nog een lading senioren, maar daarop zit ik dan weer niet te wachten. Niet op de senioren en al helemaal niet op de verhalen van die senioren. Ze zijn naar mijn leefgebied gekomen om rust te vinden na een druk arbeidsleven met tal van pieken en dalen. Ik wil het niet horen, maar daarmee hoef ik bij andere bankjesmensen niet aan te komen.
