Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)
Het nieuwe kabinet kan met de politieke zegen voor het regeerprogramma op zoek naar ruimte voor het bouwen van nog twee extra kerncentrales. Ik herinner mij de hardnekkige lobby voor een thoriumcentrale uit de Haarense kern van mijn woonplaats Oisterwijk en houd mijn hart vast. Als maar niemand op het idee komt de vinger op te steken. Ruimte hebben we nog wel. Zeker als die straks niet meer nodig is voor het opvangen van mensen in de asielprocedure. Voor de zekerheid is het vermoedelijk beter dat ik mijn voorkeur voor een zogenaamde ‘opt-out’ per brief onder de aandacht van premier Schoof breng. Leuk geprobeerd, maar in mijn achtertuin is toevallig zojuist een crisis uitgebroken.
Mijn voorkomen heeft niet geprofiteerd van de beslissing met roken te stoppen. Ik zag mezelf terug op foto’s van een opening waar ik heel onvoorzichtig aanwezig durfde te zijn en ben nu herstellende van een mega realitycheck. Het doet toch een beetje zeer als je niet op een model, maar meer op een olievlek blijkt te lijken. Een olievlek op hele korte beentje. Ook dat nog. Soms schept het leven er plezier in ‘all the way’ te gaan.
Om de nazomer te vieren, knoopte ik aan elk boodschappenmoment een terraservaring vast. Inmiddels is de herfst officieel een feit en moet ik het doen met de troost dat volgend jaar de zon weer gaat schijnen. Als we tegen die tijd tenminste nog niet zijn afgedreven. Het zijn zulke rare gedachtes die me, bij gebrek aan beter, op bizarre dwaalwegen leiden. Tegenwoordig staat bij elke regenbui wel een stukje Oisterwijk onder water. Ik verwacht elk moment de eerste berichten te lezen over gesignaleerde dolfijnen in de Oisterwijkse mangroven. Natuurmonumenten zal volouden dat de dieren hier thuishoren en zich met hand en tand verzetten tegen verlaging van de waterstand.
Of ik de laatste tijd nog naar de wanvertoning in de Tweede Kamer heb gekeken, wil iemand in het voorbijgaan weten. Ik verontschuldig me voor het feit dat ik er ooit een lans voor durfde te breken. Premier Schoof die het met Frans Timmermans niet aandurfde, maar die als de ‘bully’ van het schoolplein zo ongeveer uit zijn vak kwam om de kleine Rob Jetten af te drogen, roffelende bewindspersonen, zwarte lak op transparantie voor de Kamer en als palingen in een emmer snot draaiende verdedigers van Grondwet en rechtsstaat: misschien is het inderdaad gewoon beter er met een ‘geslagen’ koninklijk besluit een ferme punt achter te zetten.
Het seizoen van de ongewenste gasten aan de deur is ook weer begonnen. Ongeluk komt zelden alleen. Ik amuseer me er mee ze zo snel en lomp mogelijk kwijt te raken. Aardig is het niet, maar ik heb ze dan ook niet uitgenodigd mij lastig te komen vallen met geleuter over energiecontracten en maaltijdpakketten. Vroeger ging ik uitgebreid uitleggen dat ik er geen behoefte aan had, maar opschieten deed het niet. Nu grom ik ‘nee’ en sluit ik de deur voordat het verbouwereerde gezicht iets weet uit te brengen. Drie seconden uit en thuis om de discussie af te kappen. Er schuilt in mij toch iets van een kleine Schoof. Je moet het leven niet ingewikkelder maken dan nodig is.
