Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).
Pieter Omtzigt heeft direct na mijn column ‘Kroegje van vergane glorie’ aangekondigd tijdelijk een stap terug te doen. Het zal ongetwijfeld toeval zijn, maar steeds als iemand op televisie nu begint over een besluit dat niemand aan zag komen, kan ik nu mooi een protesterende vinger opsteken. ‘Niemand’ is niet helemaal juist. Ze moeten er mijn stukjes van het afgelopen jaar nog maar eens op nalezen. Oisterwijk is dan wel een dorp waar meestal bar weinig gebeurt, maar soms kan men er terecht voor een scherpe blik op de toekomst.
Het zijn dan wel de uitzonderingen die de regel bevestigen, moet ik er overigens meteen aan toevoegen. De beslissing het buitenzwembad terug te geven aan de natuur zal ik aankomen, maar doorgaans zit ik er net zo naast als iedereen. Als er al iets te vertellen valt. Sinds kort hangen er camera’s bij spoorwegovergangen in mijn woonplaats. Hun verschijnen is de kers op de taart, die we geserveerd krijgen van ProRail. Veel stelt het nieuws niet voor, maar het kan dus niet altijd prijs zijn.
Oisterwijkers hebben de onhebbelijke gewoonte zich niet te laten afschrikken door obstakels die het leven voor de voeten gooit. Leuk dat er ergens een schakeling weigert, of dat er een gestrande trein voor gesloten overwegen zorgt, maar om urenlang als Jan met de korte achternaam bij een knipperende spoorboom te gaan staan, is wel erg veel gevraagd. Zeker omdat zoiets in Oisterwijk nogal eens voorkomt. Met een beetje pech telt dat op tot behoorlijk wat uren in de wachtrij. Natuurlijk dat Oisterwijkers elkaar en de omgeving dan eens beginnen te polsen. Uiteindelijk waagt de eerste aarzelend de oversteek, al snel gevolgd door de rest.
Zelf probeer ik me voor de vorm altijd nog even aan de regels te houden, maar dat valt niet mee als de stroom op gang komt en andere voetgangers me met een spottende blik voorbijlopen. Ben ik echt zo dom als ik eruitzie, of is dat de schijn die bedriegt? Gelukkig ben ik inmiddels oud genoeg om me ervoor te vrijwaren dat de vragen daadwerkelijk worden gesteld. Vroeger had ik inmiddels al de nodige opmerkingen van bijdehante plaatsgenoten te verstouwen gekregen. Tenslotte wint toch het verlangen naar de koffie thuis. Eng blijft het wel, maar zodra een bereidwillige mensensmokkelaar een andere senior helpt veilig de overkant te bereiken, scan ik snel de omgeving en glip ik mee. Dobberend op een zee van adrenaline proef ik de voldoening het systeem toch maar mooi het nakijken te hebben gegeven.
ProRail heeft voor de veiligheid van Oisterwijkers ook weer niet al te veel geld over. Genoeg voor camera’s bij drie oversteekpunten. Het tarten van het gezag blijft mogelijk voor wie ambitie koppelt aan kennis over de situatie ter plaatse. Waarschijnlijk ging er intensief overleg met de gemeente aan vooraf. Sluit werkelijk alle mogelijkheden om thuis te komen af en de roep om kostbare aanpassingen van de infrastructuur laat zich niet langer het zwijgen opleggen. Een ‘Imbiss’ naar Duits model bijvoorbeeld. En dat we dan als het nieuwe volkslied zingen dat we ‘zusammen’ in de ‘Kaffeebud’ staan. De horecaondernemer die nu bij het buitenzwembad zelfs geen droog brood kan verdienen, werkt heus wel mee.
