Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Het is een foto met de potentie om eindeloos inspiratie uit te putten. De maker zou zomaar op een dag wakker kunnen worden met de Zilveren Camera op het nachtkastje. Minister Mona Keijzer houdt de door haar gemaakte tekening omhoog en neemt de bewondering in ontvangst van premier Dick Schoof en de andere vicepremiers. Fantastisch gedaan, Mona. Of de premier de foto mag delen op zijn sociale mediakanalen? De rest van Nederland moet ook zien hoe hard er door de nieuwe kabinetsploeg wordt gewerkt.
Tijdens het verteren van dit tafereel zit ik nog bij te komen van het nieuws dat een Nederlandse het boek ‘Lord of the flies’ heeft verknipt tot een stripverhaal met veel plaatjes en een stuk minder tekst. Moeiteloos knoop ik de feiten aan elkaar tot een nieuwe werkelijkheid. Misschien laat Mona Keijzer volgende keer op die manier ook een stuk van de nieuwe troonrede zien. Een plaatje met door uitgezette vluchtelingen in de steek gelaten huizen en een plaatje met nieuwe bewoners, die de karavaan richting veertig jaar woestijn met zwaaiende bewegingen aanmoedigen. Niet omdraaien. Jullie kunnen het.
Geen idee of de door rechts Nederland nagestreefde uittocht ook wat zal betekenen voor mijn woonplaats Oisterwijk. We hebben een asielzoekerscentrum en ik geloof ook iets van opvang voor mensen uit Oekraïne. Zelfs als ze nog even mogen blijven, zullen ze horen over de pogingen van het kabinet hun leven minder gezellig te maken en wellicht besluiten zich dan ook maar te gaan gedragen overeenkomstig de geuite verwijten. Integreren in een maatschappij die zo massaal heeft uitgesproken er geen prijs op te stellen, schiet niet echt op. Welbeschouwd valt het met de overlast in Oisterwijk nog best mee, maar met de geest uit de fles hoeft dat niet zo te blijven.
Waarom ik het er nog even over wil hebben? Omdat Oisterwijk een liberaal bolwerk is en een behoorlijk steentje heeft bijgedragen aan het tegen elkaar opzetten van gelukszoekers met en zonder asielwens. Strooi op jacht naar de laatste stemmen lang genoeg met verhalen over vechtpartijen, diefstal en messteken en inwoners durven zelfs Moeder Theresa nog niet meer in het donker tegen te komen. Geen wonder dat mensen dan de verhalen over een asielcrisis gaan geloven. Rijp voor de slacht besteden ze vrijwillig een stuk van hun democratische verworvenheden uit aan een kabinet met bevlogen pragmatisme. In een wereld waar bomen niet langer tot in de hemel groeien en de overheid zich niet meer in staat acht zonder stok achter de deur het voortbestaan van de Grondwet te garanderen.
Vanzelfsprekend vallen de beloften van hoe het ook zou kunnen niet langer op dorre rotsgrond. Kunnen we het ons al voorstellen? Mijn woonplaats is een paradijs met mogelijkheden waar alleen even de schoffel doorheen moet om de vruchten van de boom des levens tot bloei te brengen. Even samen de schouders eronder om de plek van het voormalige AZC aan te harken, alvorens hem terug te geven aan de natuur.
Heeft Mona Keijzer al een titel verzonnen voor het werkstuk? Een bevlogen, pragmatische titel waarmee de nog wel geaccepteerde gelukszoekers in de betere wijken van mijn woonplaats zonder knagend geweten kunnen leven? Iets in de trant van: ‘Liever zij dan wij’. Mijn columns worden sowieso spaarzaam gelezen, dus ik durf het aan heel zacht mijn trommeltje te roeren.
