Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Laatst las ik dat de gemeenteraad van mijn woonplaats Oisterwijk een flink stuk vergadertijd besteedde aan de vraag of er in een park wel of geen zitbank zou komen. Er werd een beetje lacherig over gedaan. Niet terecht natuurlijk. Een toezegging blijft een toezegging, ook als het slechts om een bankje gaat. De betrouwbaarheid van de lokale overheid was in het geding. In dat geval maken Oisterwijkse raadsleden graag wat tijd vrij. Zelfs als dat betekent dat de lichten in de raadszaal langer moeten blijven branden.
Vroeger ging ik graag kijken en luisteren naar de raadsleden die hun democratische werk deden. Ik kan me herinneren dat ik de stoelen voor het publiek na enkele uren behoorlijk ongemakkelijk vond. Misschien kan de gemeenteraad zich ook eens hard maken voor het zitcomfort van de eigen gasten. Niet in de vorm van een harde bank, maar met meubilair dat uitnodigt er nog enkele uren aan vast te plakken. Ik ben graag bereid te komen proefzitten, als dat het probleem is. Als het na afloop van de vergadering – of als ik tussendoor te veel geluid produceer – nodig is me wakker te schudden, kunnen we de missie als geslaagd beschouwen.
Waarom heeft de gemeente Oisterwijk eigenlijk niet doorgepakt, toen bekend werd dat een fonkelnieuw hotel in de voormalige leerfabriek de bedrijfsvoering niet rond wist te krijgen? Ruimte genoeg voor werkende ambtenaren, vergaderende politici en in luxe fauteuils wegdommelende belangstellenden. Interesse voor de democratie moedig je niet aan door de gasten af te schepen met een harde keukenstoel. Inmiddels heeft een bekende hotelketen de buit voor onze neus weggekaapt en moeten Oisterwijkers maar naar het park als ze een keer lekker willen zitten.
Het betreffende park is niet groot. Laat ik het voorzichtig zeggen. Ik kwam er vroeger soms met de hond en we hadden niet het gevoel dat er iets wezenlijks ontbrak. Nu zou ik er vanwege mijn mindere conditie waarschijnlijk anders over denken, maar nu heb ik ook geen hond meer en kom ik zelden of nooit in de buurt van dat park. De kans dat het verandert door een bank te plaatsen, lijkt me ook klein. Er valt gewoon niet genoeg te beleven om de moeite te rechtvaardigen. Hoogstens af en toe een loslopende hond met een hekel aan mannetjes op banken. Voor mij ligt dat gevoelig. Eigenlijk zou de gemeenteraad ook wel een kwartiertje kunnen sparren over de plaatsing van een hek rond de nieuwe bank. Een hek en een alarmknop voor het geval de honden meer geduld hebben dan ik.
Wereldschokkend is deze column niet. Klein nieuws. In dat opzicht past hij perfect bij de banaliteit van het onderwerp. Een bank in een park, die met een beetje geluk ooit bezocht zal worden door de stadsdichter en inspiratie op zal leveren voor een kunststuk waarvan de abstractie mijn pet ver te boven gaat. Hij moet er zich niks van aantrekken en vooral gaan zitten. Een met bomen en wandelpaden omzoomd stukje gras, een comfortabele bank om weg te dromen in de geruststellende overtuiging dat de leden van de gemeenteraad af en toe ook nuttige besluiten nemen. Het is een leuk onderwerp om binnenkort eens binnenstebuiten te keren.
