Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Een oudere man ligt met de fiets naast zich op de fietsstrook van de rotonde. Een jongen die het heeft zien gebeuren, haast zich naar het slachtoffer om te vragen of hij kan helpen. In nauwelijks een minuut komen van alle kanten bezorgde mensen toesnellen. Het is duidelijk dat de inwoners van mijn woonplaats Oisterwijk nog om elkaar geven. Een constatering die in de huidige tijd gemakkelijk uit het oog kan worden verloren. Een hele column kan ik er niet mee vullen, maar ik wil er toch even op wijzen. Ja, jongeren vinden het leuk de straten onveilig te maken met hun fatbikes, maar ze rijden niet door als een oudere man van zijn fiets valt. Niet in Oisterwijk tenminste. Hoe de situatie in andere gemeenten is, weet ik niet.
De storm die laatst opstak over kinderen die zonder helm op fatbikes rondrijden, lijkt te zijn overgewaaid. Ik hoor er in elk geval niemand meer over. De Tweede Kamer wilde de hele verkeerswetgeving op zijn kop zetten om de ten dode opgeschreven kinderen te redden, maar werd ingehaald door de realiteit van een premier op ramkoers en gedetineerden op de drempel van de vrijheid. De bedreigde kinderen fietsen nog steeds rond op hun racemonsters, nagestaard door mensen die vroeger ook graag zo’n ding hadden gehad. Mijn brommertje maakte minder indruk en ik moest van de wetgever wel een helm op. Aan het gevoel ‘king of the road’ te zijn, deed dat overigens geen afbreuk.
Mijn eerste mijlpaal op weg naar volwassenheid was een vierdehandse Mobylette Kaptein. De afgeleefde blauwe helm kreeg ik er als bonus bij. Het feit dat ik door alle trotse bezitters van Zündapps, Kreidlers en Honda’s werd uitgelachen, nam ik voor lief. Ik was zestien, in het bezit van een brommer die zeker dertig kilometer per uur kon en de wereld lag aan mijn voeten. Dat ik er ook regelmatig van school mee naar huis moest lopen, was vervelend, maar ook weer snel vergeten. Later stapte ik over op een Sparta en bracht zodoende het laatste beetje prestige om zeep. Het was toen dat ik waardevolle lessen leerde over het bestaan van een reservestand op de benzineschakelaar en de noodzaak van verse olie in de versnellingsbak.
Leeftijd is tegenwoordig een dingetje. Vijfenzestig kaarsjes worden het dit jaar. Ik krijg te maken met kwaaltjes en mankementen waarvan ik vroeger bij wijze van spreken het bestaan niet eens kende. Polsen en knieën met pijntjes, vingerkootjes die ’s morgens aansporing nodig hebben, perioden waarin ik me meer bewust ben van de noodzaak lucht naar binnen te krijgen. Wat ik op mijn bord krijg geserveerd, gaat ook niet meer over. Ik neem aan dat anderen het verschijnsel ook kennen. Die man naast de fiets had ik zelf kunnen zijn. De waarheid dringt ineens op volle kracht tot me door. Waarschijnlijk dat de herinnering me zo levend is bijgebleven. In de bloei van het leven is op de fiets blijven zitten geen kunst. De herfst is de tijd dat het een kwestie van oppassen wordt. Het is geruststellend om te weten dat ik in mijn woonplaats nog wel kan rekenen op aandacht en hulp. Is dat een column waard? Ik zou denken van wel.
