Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
In de Verenigde Staten heeft president Donald Trump de meeste advocatenkantoren op de knieën gekregen. Hij stelde ze eenvoudig voor de keus tussen meewerken of helemaal niet meer werken. Als president heeft hij de macht advocaten de toegang tot rechtszalen te ontzeggen en dan wordt het behartigen van belangen lastig. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Waarom moeilijk doen, als het makkelijk kan? Massaal kozen advocaten eieren voor hun geld en beloofden ze Trump en diens aanhangers desgevraagd te zullen helpen zonder er een rekening voor uit te schrijven. ‘Pro bono’ noemen ze het. Voor de publieke zaak. Al geef ik toe dat je er ook anders over kunt denken.
Half en half houd ik er al rekening mee, dat binnenkort de dreigbrieven binnen zullen stromen. Als ik niet stop met het bekritiseren van oom Donald, dan zal ik het beleven. In dat geval krijg ik het aan de stok met alle advocaten die de VS rijk is. En dat zijn er een heleboel. Het goede nieuws is, dat ik wel mag blijven schrijven over wat er in mijn woonplaats Oisterwijk gebeurt. Oom Donald is geen onmens. Hij begrijpt best dat ik het toch ergens over moet hebben.
Wat president Trump en zijn aanhangers van plan zijn, weet ik niet, maar ze denken zelf in elk geval er nogal wat juridische bijstand voor nodig te hebben. Actief, of in elk geval in de vorm van advocaten die helaas geen tijd hebben om iemand bij het procederen tegen de overheid te helpen. In het belang van de publieke zaak. Voor het vullen van inhalige zakken zouden die advocaten zich natuurlijk niet lenen. De mogelijkheid dat Amerika de eigen constitutie een beetje in de gewenste richting gaat bijbuigen, wordt met de dag minder onwaarschijnlijk. Het volk wil Donald Trump als permanente bewoner van het Witte Huis en het recht heeft zich daar niet tegen te verzetten. Kan iemand het de vaderlandslievende Amerikanen kwalijk nemen dat ze als één gewapende man om hun president gaan staan? Uitzonderlijke tijden vragen om uitzonderlijke oplossingen.
Via deze omweg kom ik dan toch uiteindelijk aan in mijn woonplaats. Het is er nog vredig, met vrolijke mensen op de zonovergoten terrassen, maar lang zal dat vermoedelijk niet duren. Oisterwijkers zijn niet achterlijk. Ze zien ook dat inwoners van andere gemeenten wel succes hebben met stevig verzet tegen de aanwezigheid van vluchtelingen. En als ze het zelf niet zien, komt er wel iemand langs om het uit te leggen. Het is toch niet normaal dat de politie de hele tijd af en aan moet rijden om vechtende bewoners van het asielzoekerscentrum uit elkaar te halen? Ik schets even hoe het zou kunnen gaan als we niet oppassen. De Spreidingswet gaat zonder duwtje in de rug niet weg en de overheid komt nog een berg opvangplekken tekort. Het is een kwestie van tijd tot ook in Oisterwijk de fakkels in beweging komen en het vuurwerk knalt.
Er is een kritische grens overschreden, zo lijkt het wel. Wat vroeger te gek voor woorden was, is nu het ‘nieuwe normaal’ waarvoor Mark Rutte al waarschuwde. Met keiharde repressie worden onze advocaten rijp voor het keurslijf gemaakt. Detentie en verhoor op geheime plaatsen, een deken van de Orde die niet weet hoe snel hij de slachtoffers in het belang van de publieke zaak moet laten vallen.
