Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)
Sinds enige tijd mag ik via mijn laptop meeleven met een wethouder op weg naar een gezonde manier van leven. Ik gun het hem van harte, maar al die filmpjes van iemand die zich in het zweet loopt te rennen zijn voor mij wel erg belastend. Moet ik het hierover hebben? Nee, maar verder valt er momenteel in mijn woonplaats niet zoveel te beleven. Ik moet mijn column over Oisterwijk toch ergens mee vullen. In het kader van het naderende carnaval wordt er weliswaar een boerenbruid losgeschoten, maar daarover durf ik het niet te hebben. Je kunt er donder op zeggen, dat dan weer iemand komt roepen dat ik er helemaal geen verstand van heb. Wat waar is en wat het beste zo kan blijven. De wereld wordt er waarschijnlijk niet beter van als ik mijn verbeelding ga uitleven op de fijne kneepjes van het bruidenschieten.
Terug naar de rennende wethouder dus. Waarom hij bezig is zijn leven in de waagschaal te stellen? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Misschien had hij na het strikken van zijn schoenen ook vijf minuten nodig om op adem te komen. Zoiets komt namelijk voor en blijft meestal niet onopgemerkt. Op Pakjesavond – ik fantaseer maar even op de ingeslagen weg door – werd hij achtereenvolgens getrakteerd op een sportbroek, shirtje, hardloopschoenen en een handleiding voor het gebruik van dat spul. Vanaf dat fatale moment kan ik hem op de sociale media zijn rondjes door Oisterwijk zien maken.
Dapper vind ik het wel. Er lopen wolven rond in Nederland en ik meen ergens gelezen te hebben dat die dieren af en toe ook onze kant opkomen. De moeflons zijn bijna op, maar er loopt nog wel ergens een smakelijke wethouder rond. Een wethouder die nog niet de conditie heeft om er een hongerig roofdier mee op afstand te houden. Tijdens het bekijken van de beelden verwacht ik elk moment zo’n killer te zien opduiken achter de nietsvermoedende loper. Hitchcock had het niet spannender kunnen brengen. Te spannend voor iemand die het al Spaans benauwd krijgt bij het waarnemen van een loslopende teckel. Kijk toch uit, denk ik bezorgd als ik hem weer eens door een uitgestorven landschap zie sjokken. Het is daar niet zonder reden zo leeg.
Alhoewel, er rijden op zulke afgelegen plekken tenminste geen automobilisten rond die met interesse kennisnamen van het artikel over het zelf onderhouden van de remmen. Mij heeft het altijd beter geleken om daar niet zonder verstand van zaken aan te beginnen, maar dat is volgens de schrijver van het artikel de verkeerde instelling. In het leven moet je soms ook gewoon uitdagingen durven aan te gaan. De wethouder geeft tenslotte niet voor niks zwoegend en zwetend het goede voorbeeld.
Zou het een goed idee zijn om beide initiatieven bij elkaar te brengen? Op de voorgrond de wethouder en daarachter een enthousiaste bewonderaar in zijn zojuist zelf gereviseerde terreinwagen, die uit het raam hangt en aanmoedigingen roept. Dat moet verkeerd aflopen, weten ik en de andere kijkers die op de eerste rij getuigen mogen zijn. Bij de eerstvolgende kruising moeten we op zoek naar een nieuwe wethouder. De arme man heeft er geen idee van hoe dicht hij langs het randje van een snuff-film rent.
Roland Smulders
