Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).

De Adviesraad Sociaal Domein in mijn woonplaats Oisterwijk wil zich niet door de gemeente voor een vervelend karretje laten spannen. Meedenken over bezuinigingen om het ‘ravijnjaar’ 2025 te overleven? Dat denkt de Adviesraad toch niet. Alleen dan wel weer het advies bij die bezuinigingen het sociale domein ongemoeid te laten. Ergens vind ik dat toch wel op meedenken lijken, maar dat zal wel aan mij liggen.

De gemeente waarschuwt al langer voor de vrije val die we in het jaar 2026 financieel gaan maken. Het is niet zo dat het als een verrassing komt, ik wilde het alleen niet weten. Mijn gemoed kan het niet aan. Nog steeds niet. Gelukkig heb ik nog even om aan het idee van schraalhans in mijn keuken te wennen. In tegenstelling tot de Adviesraad ben ik er namelijk minder zeker van dat de gemeente naar het welgemeende advies zal luisteren.

De term ‘ravijnjaar’ is nieuw, de noodzaak tot bezuinigen niet. Telkens wordt begonnen met de ambitie voor de verandering eens niet lekker gemakkelijk met de spreekwoordelijke kaasschaaf te zwaaien en telkens is dat toch waar het op uit blijkt te draaien. Om in de woorden van Vulcano te spreken: een beetje van dit en een beetje van dat. Iedereen een eigen blaar om op te zitten. Hadden we maar niet moeten doen alsof de bomen tot in de hemel groeiden en het aardse paradijs was aangebroken. Jij krijgt een clubgebouw en een kunstgrasveld, jij een nieuwe kiosk, jij wat geld voor het betalen van de energiekosten, wij allemaal een opgeknapt buitenzwembad. ‘Sinterklaas bestaat’, zei Hans Wiegel al.

En het wordt nog erger. De voorspelling van het ‘ravijnjaar’ dateert uit de tijd dat Nederland er economisch helemaal niet zo slecht voor stond. De rekenmeesters hadden toen nog niet becijferd dat er een slordige zeventien miljard extra moest worden bezuinigd terwijl tegelijkertijd sloten geld nodig zouden zijn voor het opbouwen van de defensie tegen boze buurman Rusland. Ik wil de feestvreugde niet bederven, maar de Adviesraad mag in de handen klappen als er straks nog een sociaal domein over is om op te kunnen bezuinigen. Je kunt de kaasschaaf nog zo voorzichtig hanteren, er komt een moment dat het toch echt zeer gaat doen.

Zelf weet ik ook niet wat behouden moet blijven en waarvan we in het ‘ravijnjaar’ ook best afscheid kunnen nemen. Wat mij betreft zijn sportvoorzieningen geen ‘must’, anderen denken daar vermoedelijk niet zo over. Straatverlichting en verkeersveiligheid moeten naar het oordeel van de meeste mensen blijven. Bouwprojecten die geen ander doel dienen dan er eerste stenen met namen van bestuurders in aan te brengen mogen weer wel op de lange baan worden geschoven. Als dat problemen mocht opleveren, krijgen de bestuurders toestemming hun steentjes in het Lindepark neer te leggen.

Misschien kan er, in plaats van naar vlees om in te snijden, beter gezocht worden naar mogelijkheden aan de inkomstenkant. Het opvangen van asielzoekers schijnt voor gemeenten voordelig te kunnen uitpakken. Oisterwijk heeft nog buitengebied genoeg voor een tweede asielzoekerscentrum met bijbehorende voorzieningen. De inwoners die zich ergeren aan de veranderingen in het straatbeeld, moeten maar denken dat ze er ook heel veel voor terugkrijgen. Liefde, sportvelden, een bloeiend sociaal domein, tuinlieden voor het onderhoud van de tuin rond het eigen optrekje, nog meer knipperend blauw op straat.

Roland Smulders