Uit het door haar geschreven boek Op vleugels van nieuwsgierigheid:
Ja natuurlijk kon ze fietsen. Vallen? Och welnee, zij niet. Zuster Leonie leerde het haar, door haar net zolang vast te houden tot ze alleen durfde. Stevig op het zadel zitten, de voeten op de trappers en goed doorrijden. Anders verlies je je evenwicht.
De fietsen stonden op de binnenplaats. Het was een hele klus om ze door het smalle gangetje naar buiten te sleuren. Buiten betekende het grote gebouw uit, de wijde wereld in. Tot nu toe was de binnenplaats bekend en veilig geweest. Een groot vierkant met een perk in het midden, zodat je rondjes kon rijden. Je kon dit rondje herkennen, als je goed je oren spitste. Dromen was er niet bij, want dan knalde je op de draaimolen of viel je in de struiken. Een ander groot obstakel waren de oude blinde dametjes die daar keuvelend hun wandelingetje hielden. Deze versperring was tegelijk heel fantastisch, want er was niets zo spannend als tegen de benen van Klaartje aanrijden, die dan woedend werd. Ze schold met haar hoge krijsstem, graaide met haar klauwen in de lucht om je te pakken en je een aframmeling te geven. Je moest zorgen dat je wegkwam. Als ze je te grazen kreeg, was je nog niet jarig. Je wist wel dat dit niet gauw zou gebeuren, want ze kon net als jij lekker ook niet kijken. Ze greep bijna altijd mis.
Maar de wijde wereld riep en lokte. Je wilde weg. Verder weg…
Willemeine Bol
Bovenstaande korte schets is een van de 66 verhalen, die beschrijven hoe de beperking van blind zijn het leven van deze Oisterwijkse inwoonster heeft verrijkt. Zolang ze mensen ontmoet stellen ze haar allerlei vragen over de belevingswereld met ogen die niet waarnemen. En zo ontstond het boek ‘Op vleugels van nieuwsgierigheid’, waarin ze de lezer wil meenemen in die voor velen zeer onbekende en onbegrijpelijke wereld. Onder het pseudoniem Willemeine Bol schreef ze het boek dat nu te koop is bij Boekhandel Oisterwijk.
Komende weken publiceren wij wekelijks een selectie uit dit boek. Klik hier voor eerdere publicaties.