Uit het door haar geschreven boek Op vleugels van nieuwsgierigheid:

“Ik ga ze even halen,” roept hij van beneden, “tot zo.”

Je loopt de badkamer in, om je tanden te poetsen en daarna toch even iets anders aan te trekken. Zo meteen gaan ze je weer bekijken en dan is er altijd weer even die onzekerheid. Ze zien direct dat er iets vreemds met je is, dat anders is en het hangt van de waarnemer af, hoe snel ze begrijpen dat je met je ogen niet kan zien. Omdat je je daar altijd van bewust bent, wil je compenseren om het ze makkelijk te maken. Je wilt er goed uit zien en pas op; zo mooi en zo normaal als het maar mogelijk is. Ze hoeven zich alvast niet te storen aan een onmogelijk uiterlijk. Dan is er alleen nog maar de hindernis van je anders zijn. Ze moeten wennen aan, geen oogcontact, een andere houding, een ietwat aarzelende manier van lopen. Je kunt niet snel een totaalbeeld maken van iemands verschijning, wat zij wel doen. Jij doet dat met de informatie die je krijgt van de stem en de manier waarop iemand je aanraakt en dat vraagt meer tijd en aandacht…

Willemeine Bol

Het boek over hoe de beperking van blind zijn het leven van deze Oisterwijkse inwoonster heeft verrijkt.

Bovenstaande korte schets is een van de 66 verhalen, die beschrijven hoe de beperking van blind zijn het leven van deze Oisterwijkse inwoonster heeft verrijkt. Zolang ze mensen ontmoet stellen ze haar allerlei vragen over de belevingswereld met ogen die niet waarnemen. En zo ontstond het boek ‘Op vleugels van nieuwsgierigheid’, waarin ze de lezer wil meenemen in die voor velen zeer onbekende en onbegrijpelijke wereld. Onder het pseudoniem Willemeine Bol schreef ze het boek dat nu te koop is bij Boekhandel Oisterwijk.

Komende weken publiceren wij wekelijks een selectie uit dit boek. Klik hier voor eerdere publicaties.