Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).
Normaal gesproken ben ik best een uitgebalanceerd iemand. Ik trek wel tegen van alles en nog wat ten strijde, maar door de bank genomen met een open blik voor het komische aspect. Soms vergaat me echter het lachen. Als bijvoorbeeld een bedrijf wil komen meten of ik door de aanpassingen aan de woning duurzaam genoeg ben geworden en aankondigt daarvoor ergens in de loop van de komende maand in alle vroegte aan te bellen. Of als de gemeenteraad van mijn woonplaats Oisterwijk druk op de ketel zet door te dreigen gebruikers van jeugdzorg of maatschappelijke ondersteuning voortaan geen geld meer te geven, maar door te verwijzen naar het Rijk. In zulke gevallen word ik best een beetje heel erg boos.
Natuurlijk begrijp ik dat een gemeente geld nodig heeft voor het verbouwen van overtollige gemeentehuizen en het met een speciale ‘taxi’ ophalen van gewipte tegels. Niks menselijks is me vreemd. Wie zichzelf wil vereeuwigen met een eerste steen of plaquette moet haast maken. Geen bestuurder wil het risico lopen dat een opvolger met de eer aan de haal gaat. Nogal wiedes dat ambtenaren de mogelijkheid aanstippen met stevige taal de urgentie bovenaan de agenda te plaatsen. Om een punt te maken, uiteraard niet met de bedoeling inwoners met een beperking echt met een opgestoken middelvinger naar Den Haag te sturen. Dat hoop ik althans. Anders is de actiebereidheid wel erg ver doorgeschoten.
Afnemers van jeugdzorg en begeleiding bij het zich staande houden zijn door de bank genomen kwetsbare mensen die niet altijd begrijpen dat soep heet wordt opgediend om een probleem op de kaart te zetten. Ze krijgen alleen mee dat hun houvast in het leven weg zal vallen en schieten vermoedelijk behoorlijk zwaar in de stress door dat bericht. Ze weten niet veel van regelgeving, maar ze weten nog wel dat het Rijk helemaal niet doet aan jeugdzorg en maatschappelijke ondersteuning. Feilloos voelen ze aan door de gemeenteraad schaamteloos in de steek te worden gelaten.
Vrienden zal ik met deze column wel niet maken. Het is niet anders. Wie kwetsbare mensen gaat gebruiken om de eigen zin door te drijven zie ik sowieso liever niet opduiken als ik jarig ben. Ik moet dan allemaal doen alsof ik er begrip voor heb en daarin ben ik niet zo bedreven.
Nog niet eens zo lang geleden zat er genoeg geld in de gemeentelijke pot om leuke dingen mee te doen. Een nieuw likje verf voor fietspaden, een cultuurtempel om mee voor de dag te kunnen komen, creatieve rotondes, kunstgrasvelden, extra geld voor het promoten van onze parel in het groen. Het is een beetje flauw om er nu mee te dreigen de rekening van al dat moois bij de zwakste inwoners in de brievenbus te schuiven. Flauw en volgens mij ook een beetje niet zoals het hoort. Even flink zijn is mooi voor de bühne, maar je moet er geen mensen voor gebruiken die zich niet kunnen verdedigen. Er zijn andere maatregelen om mee te dreigen. Het stevig ophogen van de onroerendezaakbelasting belasting bijvoorbeeld. Iets met sterke schouders die de zware lasten moeten dragen. Reken maar dat met dat spookbeeld voor ogen hier en daar nerveus naar de telefoon wordt gegrepen. Of er echt geen mogelijkheid bestaat Oisterwijk uit de brand te helpen?
