Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).
Wat was de reactie van de twee kinderen van het Russische spionnenpaar, toen ze in Moskou bleken te zijn geland en ze te horen kregen dat ze de aardige Vladimir Poetin een handje moesten geven? ‘Ja, doei’? En wat is ineens die onzin over het hebben van de Russische nationaliteit en het zo snel mogelijk moeten wennen aan andere omgangsvormen op sociale media? Waar kunnen ze zich aanmelden als deelnemer aan de volgende gevangenenruil? Niemand in Nederland heeft het in de euforie over kinderrechten en het feit dat je jonge mensen niet zomaar vanuit het veilige Europa naar een totalitair gesticht kunt sturen. Misschien omdat we het op initiatief van burgemeester Femke Halsema te druk hebben met een jongen die naar Armenië moet.
Ver weg van het licht van de schijnwerpers loods ik een vader en zijn zoon in mijn woonplaats Oisterwijk naar de dichtstbijzijnde brillenwinkel. Ze spraken me op het parkeerterrein aan en drukte een brief onder mijn neus. Meelopen gaat sneller dan in het Arabisch uitleggen waar ze moeten zijn. We schudden nog even de hand alvorens ieder onze eigen weg te gaan. Ze zullen na terugkeer in het asielzoekerscentrum vertellen over een dik, warrig mannetje dat hoognodig iets aan zijn conditie zou moeten doen. De vader en zijn zoon kennen Femke Halsema niet en ik weet niks over de achtergronden van hun vlucht, maar ik hoop dat ze van minister Marjolein Faber in Nederland mogen blijven.
De jongen om wiens lot Femke Halsema zich bekommert, hoeft van mij ook niet weg. Het bewijst dat ik een hele slechte minister van Migratie zou zijn. Zo’n bewindsman die de hele dag bezig is verblijfsvergunningen te verstrekken aan mensen die we later wellicht nog kunnen gebruiken voor het winnen van medailles bij Olympische Spelen. Dat is natuurlijk een taakuitoefening die nergens op lijkt. Daarom is het maar goed dat de coalitiepartners hebben besloten voor iemand te kiezen die streng maar rechtvaardig op het gat van de deur wijst. Medailles winnen we zo al genoeg. Hopelijk hebben ze in een ander land meer succes.
Eigenlijk had ik met handen en voeten moeten uitleggen dat de vader en de zoon beter zonder bril door het leven kunnen gaan. Sommige dorpsgenoten hebben een uitgesproken mening over vluchtelingen en ze grijpen elke gelegenheid aan er op sociale media mee voor de dag te komen. Het zijn de vreemde kostgangers die Onze-Lieve-Heer heeft, maar daar schieten de vader en de zoon op dat moment weinig mee op. Voorlopig moeten ze maar gewoon onthouden dat Oisterwijk er offline lieflijker uitziet.
Terwijl we onderweg zijn naar de brillenzaak, scheert een helikopter van de luchtmacht over. De vader en de zoon schrikken, maar ik probeer ze gerust te stellen. Het is een plaatsgenoot die sinds kort minister van Defensie is geworden en die in verband met wegwerkzaamheden vervangend vervoer van de zaak heeft geregeld. Begrijpen doen ze me niet en waarschijnlijk is dat maar beter ook. Anders moeten ze aan de andere vluchtelingen ook nog gaan uitleggen dat sommige inwoners van hun nieuwe woonplaats er een eigenaardig soort humor op na blijken te houden. Aardig genoeg om even mee te lopen zijn ze wel weer. Het valt niet allemaal tegen.
