Zondag 24 november om 15:00 uur komt Iain Matthews naar Tiliander Oisterwijk.
Op Iain Matthews staat geen maat. Ook sinds hij zich tot het selecte gezelschap onder de nestors uit het singer-songwriter-métier mag rekenen, blijft de inspiratie onophoudelijk stromen. Dus komt hij ditmaal naar GUO om zijn nagelnieuwe solo-album te presenteren. En wel een stief maandje na de release. ‘How Much Is Enough’, zijn 53ste alweer. Of 54ste? Zelfs de maestro zelf schijnt de tel kwijt.
Iain Matthews is een alom gerespecteerd songsmid die al 60 jaar z’n ding doet. Als tiener vanuit homeland UK, ruim een kwart eeuw vanuit promised land USA, nu alweer bijna een kwart eeuw vanuit kikkerlandje NL. In zijn lange loopbaan tekent zich een rusteloze zoektocht af naar zeggingskracht, urgente diepgang. Geboren als Ian Matthews McDonald (1946, Scunthorpe, County Lincolnshire) stond hij in 1967 aan de wieg van Fairport Convention. Van meet af bleek de Britse bende een broeinest van talentvolle pioniers: Richard Thompson, Sandy Denny, Dave Swarbrick, ….. Die bestonden het om Engelse trad te verknopen met dampende rock. Fairport Convention werd founding father van een genre: Britse folkrock.
Na twee jaar al ambieerde Matthews om op eigen benen te staan. Hij riskeerde de oversteek naar USA. Streefdoel: een solo-album en dan maar zien. Hij streek neer in LA California. Voor enkele maanden, dacht hij. Hij produceerde songs die hem als Brit in Amerika typeerden: ze hielden het midden tussen beide culturen, een Brits-Amerikaanse melting pot.
Wereldhit Woodstock
Zijn moed zag hij beloond: het werden 28 Amerikaanse jaren. Solo, als frontman van Southern Comfort en Plainsong, samen met Nancy Griffith, Michael Nesmith (The Monkees). Met Southern Comfort belandde in 1970 ‘Woodstock’ (‘We Are Stardust’) op pole position in popcharts in meerdere landen waaronder zijn eigen UK. Als uitvoerder van deze megahit bevond hij zich in puik gezelschap: van geestelijk moeder Joni Mitchell tot CSN&Y.
Begin jaren tachtig dreigde Matthews er de brui aan te geven. Het was Robert Plant (Led Zeppelin) die hem weer podium op en studio in praatte. Uitvalsbasis ditmaal: Austin Texas. Na 15 solo- en een handvol bandalbums remigreerde hij in 2000 naar Europa. In NL vond hij zijn grote liefde én ‘peace of mind’. Vanuit Limburg bleef hij verrassen met bloedmooie CD’s: songs van compositorisch, vocaal en tekstueel zeldzame klasse, veelal uit eigen koker, hier en daar een gearrangeerde cover. De ene keer bracht hij solowerk, dan weer vond hij de samenwerking met zielsverwanten uit NL en daarbuiten.
Zowel Plainsong als Matthews Southern Comfort blies hij nieuw leven in. Elf jaar toerde hij met Plainsong en met Matthews Southern Comfort was in 2010 ‘Kind of New’ een feit, gevolgd door een wereldtoer. In 2018 verscheen opvolger ‘Like A Radio’, met opnieuw een wereldtoer als gevolg. Ook in 2018, in samenwerking met de Britse auteur Ian Clayton, verschenen zijn muzikale memoires: ‘Thro My Eyes’. Jaarlijks keert hij terug naar het Engelse Cropredy, naar het reünie-festival waar alle nog levende bandleden van Fairport Convention aantreden in wisselende bezettingen.
Geen spoor van sleet
Achtenzeventig is hij inmiddels, je zou het hem niet geven. Geen spoor van sleet, niet op zijn songs, niet op zijn vocalen, niet op zijn arrangementen, niet op zijn composities. Zijn loopbaan van UK via USA naar NL bestrijkt al zo’n 60 jaar en bijna evenveel albums. Nog altijd is hij de vitale singer-songwriter die de Britse en Amerikaanse muziekculturen samensmelt in verstillende songs die dwingen tot luisteren.
Bij GUO verschijnt hij alweer voor de derde keer. Aanleiding: ‘How Much Is Enough?’, zijn zoveelste schijf dus. Hoewel hij op 24 november in Oisterwijk en passant evengoed zijn 60 jaar omspannende vakmanschap als singer-songwriter van bloedmooi materiaal doorneemt. Zo naakt mogelijk: solo, op akoestische gitaar en met onverbeterlijke stem. Zijn songs en lyrics doen de rest. Als antwoord op de vraag in zijn albumtitel: So Little Enough Can Be. Althans: bij supersongsmid Iain Matthews welteverstaan.
